Larria da egungo egoera: errepresio kasuak eguneroko ohi bihurtzen ari dira. Gero eta arruntagoak bilakatzen ari dira prozesu judizialak, isunak, atxiloketak, heriotzak eta beste hainbat kasu. Egunero iristen zaizkigu horrelako notiziak. Baina horrekin batera oso fenomeno arriskutsu bat ari da garatzen: normalizazioa. Hau da, errepresio kasuak eguneroko ohi bihurtzearekin batera, errepresio kasu horiek normalizatzen ari dira, naturalizatzen ari dira. Gure aurkako ofentsibak etengabea dirudi eta panoramak gero eta kolore ilunagoa dauka.

Altsasuko zortzi gazteen kasua dugu adierazgarriena. 2016ko udazkenean taberna batean kalez jantzitako bi Guardia Zibilekin izandako liskar baten ondorioz, terrorismo delituen akusaziopean aurkitzen dira gazte horiek. Fiskalak 50na urteko espetxe zigorra eskatzen die 6 gazteri, 62 urtekoa bati eta 12 urte besteari. Guztira, 375 urte auziperatu guztientzat. Kasu horrekin agerian geratzen ari da botere judizialaren erabilera arbitrario eta desproportzionala. Botere egituraren aurkako aukera oro ezerezean utzi nahi da. Ikusten ari gara prozesu judizialen erabaki ahalmenaren azken instantzia boterea dela, burgesiaren boterea. Estatu baten ezaugarri konkretuen gainetik, klase egituran oinarritzen den aginte kapitalistaren boterea bere dimentsio handienean agertzen ari da azken aldian. Eta tendentzia horrek iragungo duela dirudi.

Baina kasu horrez gain badaude beste milaka kasu ere: Iruñako 6 gazteen aurkako kasua; CDR-en (Comités de Defensa de la República) aurkako operazioa; Pablo Hasel eta Valtonyc-en kasua (horiez gain La Insurgencia, Strawberry, etab.); ZAD-en desalojo biolentoa; ekintza faxista bat gelditzeagatik Erronkariko 3ren kontrako kondena; Hernaniko institutu bateko 6 ikasle kondena Gudari Eguneko gertakizunengatik; etab.

Horiez gain, badaude oharkabean pasatzen diren zenbait gertaera ere: Leioako printza eta gurutze gorriaren desalojoa, Errekaleorren aurkako intentzioak, Gernikako gazte asanbladaren blokea desalojatzeko saiakerak; Gasteizko mugimendu feministari jarritako multa; etabar luze bat.

Errepresioaren irismena noraino iristen den ikus dezakegu kasu horien bitartez. Gure errealitatearen gaineko kontrol eta botere ezarekin lotuta ageri zaigu errepresioa, horrek gure dominazio egoera bermatzeko balio baitu. Gaur egun etsaiaren boterearen irismena bizitzako esparru guztiraino zabaldu da, osotasuna sistema kapitalistaren funtzionamendura egokitu delarik. Horrekin batera, klase ofentsibak sistemaren aurkako mugimendu oro suntsitu nahi du, horrela erakusten digute aipatutako kasuek. Gure subordinazio totala inposatu nahi du etsaiak eta egunero saiatzen da hori horrela izan dadin.

Egoera honen aurrean, ostirealean azpeitiko plazan egingo den elkartasun argazkira gerturatzeko dei egiten dizuegu.

Azpeitiko gazte batzuk.

Sobietar Batasuneko Alderdi Komunistaren XX. kongresuko irudia, Nikita Jruschov- en hitzartzea. 1956.

“La revolución (socialista) es una práctica de lo común exactamente opuesta al modelo de sociedad de individuos aislados que compiten entre sí postulado por el liberalismo clásico.”

“Una nueva izquierda global no tendrá éxito sin “asimilar” esa experiencia histórica. Extraer el núcleo emancipador del comunismo de ese campo en ruinas no es una operación abstracta puramente intelectual; necesitará nuevas batallas, nuevas constelaciones en las que el pasado resurgirá y la “memoria brillará de nuevo”. 

Enzo Traverso

Ziklo politiko bakoitzaren intentsitatearen jaitsierarekin batera, aro gatazkatsuen amaiera agertzen zaigunean, aurretik egin denaren gaineko balorazioa eta kritikarako distantziazko abaguneak eratzen zaizkigu. Kritikak taktika konkretua gainditu dezake horrela, fundamentua (muina) ukituz, baina are denbora gehiago izan ohi da beharrezko kritikak berak momentu positiboa (eraikitzailea, praxistikoa) har dezan. Absolutuan pentsatzea ere desegokia zaigu gehienetan, iraganarekiko esklusibotasuna eta egolatriarako aukera eratzen baita honela. Horrelaxe gertatu ohi da ziklo politiko ororen balantzea egiten denean, balorazio absolutuaren konbikzioa izaten ohi baitu berau burutzen duen kolektibitate bakoitzak.

Segi letzen!

“Gosea. Gose handia. Ezin beste ezer pentsatu. Eta lanean segi behar. Eta zerrekin bete behar dut nik orain sabela? Lanean segi beharko. Baina egunak pasa dira sabela azkenengoz bete nuenetik. Eta lanean segi behar. Baina nondik aterako ditut indarrak? Indarrak baino, nondik aterako ditut xoxak? Errealik ez, eta gainera errenta ordaindu behar, eta primiziak, eta janaria, eta lanean segi behar. Eta ezin ordaindu, eta ezin jan, eta ezin bizi. Eta gainera, larrutik ordaindu beharko dugu…eta uzta txarra eta gosea. Gose handia.

Banoa kalera, ez dut galtzeko ezer. Gosez hilko naiz, edo hilko naute. Eta irabazteko guztia dut, dugu. Madarikatu horien kontra. Gure bizitzen jabe diren pelukadun horien kontra. Gure lur, elikagai eta erreal guztien jabe diren gutxi horien kontra.

Banoa kalera, ez dugu galtzeko ezer, eta irabazteko dena.

Azpeitian, 1766ko apirilaren 14a. “

Zinema klasikoaren apurketa 50. hamarkadan eman zen. Bigarren abangoardia New Yorken gorpuztu zen Bigarren Mundu Gerraren ondoren. Testuinguru horretan kokatu behar ditugu hamarkada hartako eskubide zibilen aldeko mugimenduen presentzia, Ikasle Mugimenduaren oldarketa Paris eta New Yorken eta deskolonizazio prozesuak.

Estrukturalismoaren zein Gizarte Zientzien teoriaren laguntza izan zuten zinema klasikoarekin apurtu nahi izan zuten zinemagileek. Kritika zinematografiko berri bat bilatu zuten eta hiru arazo nagusi hautematen zituzten zinema klasikoan; hiru ziren kritika nagusiak:

• Indar ekonomikoen eragina
• Ikusle Pasibo eta akritikoen sustapena
• Egilearen lana ezkutuan geratzea

“Zinema politko” gisa definitu zen garaian sortzen ari zen desobedientzia korronte berria. Zinemagile gazteen artean ukatze sentimendu bat orokortu zen, kolokan jarri zuten jasotako ondarea. Orokorrean autokontzientzia linguistikoa hartu zutela esan daiteke. Egiten zuten zinemak esanahi narratibo/linguistikoa izan behar zuenaren konbentzimendua zeukaten. Horregatik egilearen eskua/ikuskera filmetan agerian geratu beharra zegoela uste zuten. Lehen pertsonan egindako zinema da, egileak hartutako erabaki teorikoari ematen zaio protagonismoa: egilearen politika.

Zinema berriak funtsean zuen jarrera edo sentimenduak izan zuen luzapen praktikoa ere: taldean lan egiten hasi ziren eta manifestuak argitaratu zituzten. Lehena Polonian argitaratu zen 1954. urtean

Zinema berria, “Zinema politikoa”, krisiaren zinea da. Lelotzat ere hartzen da krisia. Izan ere erabateko krisi egoeran sortutako zinea da, eta ziur asko korronte hau ulertzeko ezinbesteko aldagaia.  Lehen aldiz narrazioa negozioaren gainetik jartzen da. Zinemagile hauek produkzio egitura dela eta produkzio industriatik kanpo lan egitea posible zela erakutsi zuten. Aldarri guzti hauek manifestuan ageri ziren zinearen narratiba izango dute aldarri eta horretarako kolektiboki antolatzen hasiko dira.

Segi letzen!

Autoak legenda arbuiagarria izateari

usten dion testuinguruan bizi nahi niNake.

Gizakiak kanpoaldera erakusten diNan pesimitatea

izan daiteken negoziorik onena dela pentsatzeari utzi.

Elementu fantastiko hau ez izatea publizitate

(edo filma batetako) izenburu ustela.

Autoaren legendaren testuingurua apurtu!!!

(Jainko Ateoa)

Duela 252 urte, gaurko egunez, apirilak 14an, piztu zen gutxik jakingo duten Gariaren Matxinadaren lehen txinparta Azkoitiako herrian, gerora Gipuzkoako hainbat herritara zabaldu zena. Testuinguruan kokatzeko, argi dago garai latzak zirela bertako langileentzat. Azpeitiako eta Azkoitiako bost baserritatik lau jauntxoen eskuetan zeuden eta gainera uzta txarreko urte batetik zetozen. Bestalde, herriak gosea izan arren, jauntxoek gariarekin espekulatzen zuten; kanpora sal zezaketen garia edota gordeta eduki prezioa igotzeko. Gariaren prezioa geroz eta altuagoa zen heinean, langileak geroz eta haserreago zeuden.

Horrela, apirilaren 14ean, Mendarotik bi erosle gari ale bila etorri ziren Azkoitiara. Irteterako orduan, ordea, hainbat herritarrek ikusi eta geldiarazi egin zituzten. Erositako gari aleak itzularazi ondoren, kanpaiak jo eta baserritar ugari bildu ziren bertan. Jaunak heldu zirenean baserritarren eskaria onartu eta prezioak jeitsi zituzten. Azkoitiko baserritarrak gustora joan ziren etxeetara.

Segi letzen!

La oveja negra

En un lejano país existió hace muchos años una Oveja negra. Fue fusilada.
Un siglo después, el rebaño arrepentido le levantó una estatua ecuestre que quedó muy bien en el parque.

Así, en lo sucesivo, cada vez que aparecían ovejas negras eran rápidamente pasadas por las armas para que las futuras generaciones de ovejas comunes y corrientes pudieran ejercitarse también en la escultura.

Augusto Monterrosso

Facebookek nire laguna dela dioen batek atari horretan jarritakoak haserretu nau duela gutxi. Etorkinek jasotzen dituzten diru-laguntzei egiten zien erreferentzia. Imajinatu dezakezue, gutxi gorabehera, zer esaten zuen. Ez naiz xehetasunetan sartuko.

Segi letzen!

Ze momentu egokiyo hau baino, Bretañan kokaute daon iye 2000 hektareatako azalerie dauken ZADei buruz idazteko, hitzeiteko, babesa ematea juteko… Ontxe, momentu hauetan, ZAD-en desalojue emateko saiakera garratzitsu bat ematen hai baitie. 2500 polizi arma, tanketa, gas lakrimogenue etb… erabiltzen hai da frantziko estatue 250 pertsona bialtzeko. Baino ezta lenengo aldiye egoera oso antzeko bat gertatzeala ta zoze argi badao, hau hasi bakarrik indala da.

Gu 2017ko abuztuen jun giñen berta bixitariyek hartuko zitun eraikuntza bat eraikitzeko lanetan esku bat botatzeko aitzakiyen. Aitzakiye idaztet ze egun hauek bi helburuei beira antolauta zauden, bat eraikiñe altzatzeko ta bi eraikin hori ta ZAD bea ahalik eta jende geyenak bere sentizeko. Nerekin neurri baten lortu zebela esan leike, han garauta zakenbenak momentu askotan aho zabalik utzi nindun da. Azpiegitura garapen mailie , lurrek landutako kantidadie ta horren perfil desberdineko jendie puntu komunek bilatzeko erakusten hai dan gaitasune izentzien geyen harritu ninduen gauzak, hori da goue gauzak iteko!! Esatie nahi det ni ez naizela inoiz bertan bizi, ordun garbi utzi eztetela bertako egoerie horren ondo ezautzen, idazteten eozer gauzai buruz geyo dakiyena eo zuzendu berra ikusteunak, faorez, eskertukoet zuzenketie.

Segi letzen!

En la literatura y en el arte se produjo una crisis similar a la ocurrida en las costumbres después del reinado del Terror, una verdadera crisis de los sentidos. La población había vivido en una situación de miedo perpetuo. Cuando superaron el miedo, se abandonaron a los placeres de la vida. Su atención estaba completamente absorbida por las apariencias, por las formas externas. El cielo azul, el esplendor del sol, la belleza de las mujeres, los terciopelos suntuosos, la iridiscentes sedas, el brillo del oro, los destellos de los diamantes: estas eran las cosas que los llenaban de deleite. Vivían solo con los ojos, y habían dejado de pensar”

Ernest Chesneau

“Arteak, gizartearen beharrei erantzuteaz gain gizartean funtzio konkretu bat izango du.”

Horrela bukatzen genuen gure lehenengo sententzia. Baina, zer zentzu du arteak funtzio konkretu horren atzean subjektu iraultzaile bat kokatzen ez bada? Eta nola uztartzen da hau subjektu sortzailearen subjektibotasunarekin? Agian, galdera hauen atzean aurkitzen da guztiaren sintesia, guztiaren zentzua. Alegia, sakondu dezagun.

Segi letzen!

Hola esantziten aurreko urtien andre zahar batek: “azken fiñin, guztiyen gañetik, pertsonak gea”. Roman Polanskin El Pianista (2002) pelikulien azken eszenien inguruen ai zan hizketan. Nunbait, pasio humanistie pizte zion pelikula horrek emakumiei. Egiye esan, horren aldien pelikula onak dazke zuzendai honek, bñ horrek eztigu asko inporta.

Segi letzen!