“Estar desarmado te hace despreciable (…), porque del hombre armado al desarmado no hay proporción alguna (…). Así que nunca hay que apartar el pensamiento del ejercicio de la guerra (…) y nunca estar ocioso en tiempos de paz.”

“defecto natural de los hombres: el querer por encima de todo vivir el día a día y el no creer que pueda ser aquello que no ha sido.”

Nicolás Maquiavelo. El príncipe

“El realismo revolucionario sabe aunar dos cosas, el ímpetu y el respeto, la audacia y la cautela, la fuerza y la prudencia, “hacer uno de Papa a su manera” o “lograr que no fuera Papa quien él no quería.””

Mario Tronti

Lukacs pentsalari eta iraultzaile Hungariarrak Lenin errealismo iraultzailearen pertsonaia nagusia zela zioen, iraultzaile Errusiarraren omenez idatzitako izkribu ezagunetan.  Errealista baitzen Lenin, pausoak ongi neurtzen zituen dantzaria, politikaren linboan aritua XIX. mendearen amaieratik 1922ra arte- gaixotasunak gogor jo zuen momentura arte. Baina ez nolanahiko dantzaria, gizartearen kritikaren kontzeptua muturrera eraman zuena, iraultzailea, kontzeptua gainditu eta errealizatzen saiatu zena. Eta noraino iritsi! Gizarte burgesaren kritika, langileriaren antolakuntzaren emaitza soilik izan daitekeena. Formazio sozialaren kalkulu kritikotik abiatuta eta zientziari leialtasunez aritu zen bizitza osoan zehar Lenin, norberaren indarrak bikainki kalkulatuz eta etsaiarenak konkretuan ezagutzeaz arduratzen zena. Politikaren gaineko figura berria dugu Lenin, errealista politiko antagonista, kritikoa, iraultzailea izateagatik maitatua gure artea, maitatua eta sakonki ezagutua.

Segi letzen!

Kolaboraziyue: Gure Iraultzie

Laixte betekoie bi urte artikulu hau sarien publikau zala, Borroka Garaia da! webgunien zehazki. Egun Euskal Herriko gazte mugimenduek ditun gatazka pertonalai, gatazka kolektibuei, soluziyuek billatzen hasteko asmoz eindako artikulu bat da hau. Neure iritziz, ekarpen haundiye in dezake, baldin eta defenditze deun heldutasun politiko hori paktikan jartze badeu, bestela ez. Horreatik, ekarriet gaur testu hau KontuLepoa, bi urte hauek asko emanduen arren, askoz geyo dakeulako emateko, geure baitatik hasiz. Bilboko aste nagusiyen atariyen idatzi zan arren, ez lasaitu; gañien diteun herriko, herri ondoko ta beste eozein festatako baliyo digu lan honek.

Beraz, artikulu hau sortzeko lana hartu

zunai eskerrak ematie bakarrik geratze zait, eskerrak emateko moduik onena irakurle geyongana allatzeko saiakera itie izanik. Jatorriyen gazteleraz idatziye izantzan arren, euskera itzultzeko saiakera itie erabaki det (hartu pazientziye), beste baten esplikaukoituten arrazoi batzuatik.

Besteikpe, irakurri, pentsau, eztabaidau, atea konklusiyuek, ta batez e, praktikan jarri!

MARIJAIAK EZKUTATZEN DUENA, ZERBAIT OSPATZEKO AL DUGU BA?

Egilea: Kolitza

Argitaratze data eta lekua: 2016ko abuztuan, Borroka Garaia da! webgunean

Denbora asko pasa da jai patronalek zentzua galdu zutela. Jatorrian zerbait ospatzeko arrazoia ziren, data konkretuetan, komunitatearen arrazoi materialak, uzta baten jasoaldia, borroka bat irabaztea, oztopo bat gainditzea.

Uste dut ikertzeko dagoela festa hauek nola irentsi zituen industria boteretsuak, eta, batez ere, festa kapitalistaren politika ideologiko boteretsuak. Agian, edozer ospatze edo ezereza ospatze hau (euskal kasuari dagokionez) periodizazio batean bereizi beharko litzateke; lehen fasea “rock and rollaren belaunaldia” (60. eta 70. hamarkadak), bigarren fasea, festa kapitalistaren identifikazioa borroka esparru bezala (jaia bai, borroka ere bai, 80. eta 90. hamarkada), eta, hirugarren fasea, festa kapitalistaren identifikazioa borroka bera bezala (plazerez desobeditu, etab… azken hamarkada eta dirudienez asko iraungo du). Analisi honetan, bi fenomeno hauei buruz hitz egingo dut esklusiboki: festa kapitalistaren kontzeptua orokorrean hartuta, eta baita azken fasea litzatekeenari buruz, fase garaikideari buruz, horrek langile klasearentzat dakartzan eragin politiko zuzenekin.

Lehenik eta behin, festa kapitalistaren kontzeptua ezaugarritu beharko genuke, gainetik bada ere. Kontzeptu hori aipatzean, ekitaldi sozial masibo bati buruz ari naiz (milaka pertsona bildu ohi ditu, baita ehun milaka ere), hori soldatapeko prekarizazioaren erregimenaren pean soilik posible delarik (tabernariak, zaborra bezala tratatzen diren eta ospea jarraitzen duten musikariak, zabor-biltzaileak, emagalduak, maila eskaseko “kameiluak”, mota askotako hornitzaileak, eta mota askotako laguntzaileak) eta industriagunearen interes boteretsu batzuen pean (ostalaritza, drogaren industria, musikaren industria, sexuaren industria, industria mediatikoa, industria kosmetikoa, jokoaren industria, beste izaera bateko mafiak, korrupzio politikoa, eta guzti hauen laguntza diren industriak). Festa kapitalista, azken bost hamarkaden produktua, garrantzi handiko fenomenoa da, gaizki ordaindutako lanetik ateratako etekinean oinarritzen da, askotan arriskutsua, eta langile klaseak bere buruaren zati bati ezarritako umiliazioan eta tratu txarrean oinarritzen da.

Aipatutako festa kapitalista hauek zorrozki periodizatu eta egituratzen dira denbora aldetik, langileen bizitza laboralarekin uztartu ahal izateko, lan indarraren disziplina erreproduktiboa sortuz. Termino sinpleagotan esanda, lanaren ohiko egutegia albo batera utzi gabe, horren osagarri diren ordutegi eta datetan gertatzen da. Modu horretan, asteburuak edo jai denboraldiak, edota laneguna ez den beste edozein egun (gabonak, etab…) ez dakigun zerbait ospatzeko arrazoi (edo hobe esanda, betebehar sozial) bihurtzen dira.

Fenomeno sozialak modu zuhur baten bidez analizatzerako orduan, ez da zer pasatzen den bakarrik aztertu behar, baizik eta, batez ere, zein emaitza ematen dituzten aztertu behar da. Modu honetan, data handietan, larunbat bakoitzean, festa patronal bakoitzean, hauek dira emaitzak: 1- Alde batetik, aste osoa lanean igaro duten langileei dagokienez: nekatutako gorputzak (garrantzizko jarduerarik egiteko gaitasunik gabe hurrengo esplotazio fasera arte) eta, era berean, psikologikoki egonkortuta (adrenalina gastuak, monotonia haustea, sozializazio masiboaren itxura eta eferbeszentzia kolektiboen espektakuluetan parte-hartzea); modu batean psikologikoki indaberrituta aste osoko lanerako; 2- Bestalde, beren frustrazioa xahutzen duten langabetuak inpotentziazko beste astebete igarotzeko (horretaz gain, jaso dezaketen zuzeneko edo zeharkako edozein laguntza xahutzen dutenak, balizko laguntza hori klase menperatzailearen aurkako zerbait egiten erabili ordez ); 3- Gainera, langile klasearen barruan ematen diren gatazkak (eraso sexistak, borrokak, drogaren ondorioz sortutako liskarrak, festan daudenek langileei ematen dizkieten tratu txarrak, nekez eraikitako harreman sozialak hausten dituzten gaizki ulertuak, mota guztietako iruzur eta traizioak, etab…), baina batez ere, 4- Aurrez aipatutako industriagunearentzat irabazi handiak. Aipatu beharra dago, testuaren hasieran aipatutako azken fasean, 5- Aktibitate politiko iraultzaile, erradikal edo eraldatzaile bat aurrera eramaten ari denaren itxura (bai ospakizunen antolaketa lanetan bai beraietan parte hartzen, baita jaiaren mundu paraleloaren baitako diskurtso politiko bat sortzen uneoro).

Argi eta garbi ikusten da langile klasearen interes politikoei erantzuten dietela emaitza hauek. Ikusi nahi ez duenak begira dezala beste aldera! Suposatzen da horregatik babestu, sustatu eta modernizatzen saiatzen direla “mugimendu sozial” hauek, eta hau egiten dutenen artean “sistema” eraldatzea helburu duten gazte antolakundeak daude. Aparteko aipamena merezi du turnoen edo erdi-borondatezko militantzia txikitzearen erregimenak, antolakunde askok bultzatzen dutena jada existitzen ez den gatazka edo jarduera politiko bat finantzatzeko.

Gazteriaren sektoreari dagokionez konkretuki, ez da harritzekoa tematika gehiena, arazoak eta perspektiba politikoa, oinarrian, festa kapitalistaren espazio birtualera bideratuta egotea.

• Maila indibidualean: Gazte guztiek beti egon behar dute presente norbanako bezala hierarkia sozialean posturik ez galtzeko, edo zuzenean lagunik ez galtzeko, beren parte-hartzea sustatzen espazio horietako harreman- eta ohitura-mota horietan (sexua(edo besteak kontsumitzea sexualki), drogaren neurrigabeko kontsumoa, arrazoia izateko ika-mikak eta borrokak). Konturatzea bizitza hori dela, eta ez konturatzea bakarrik, bizitza hori praktikan jartzea; hau da, soilik bizitza bizitzea, ahal den heinean, festa kapitalista bat izango balitz bezala, hau da, larrua jotzea (besteei), arrazoia izaten saiatzea leku guztietan, droga kontsumitzea (alkohola ere bai, etab…) egunero, eta borroka egitea (generoaren arabera forma ezberdinetan) zure berdinak direnekin, baina ez bizitza izorratzen dizutenekin.

Proletargoaren porrotaren modus vivendi hau, hala ere, ez da posible, eta ez bizitza bat izateko gaitasuna kendu diguten kontzientziagatik, baizik eta diru apur bat lortzeko “festa kapitalistaren bizitza” mantentzeko geroz eta zailago dagoenaren kontzientziagatik, inpotentziaren betikotzea ospatzeko. Bestalde, gazteen bizitzeko modu honek berekin langile klasearen subjektibitate eredu inposatu bat dakar gure belaunaldi eta ondorengoentzat; gaztea izatea uneoro festan egotea denaren ideia, ez kezkatzea eta ez konprometitzea ezerekin eta inorekin, festarekin harremana duten auziak salbu. Baina hori faltsua da, hori ez da gazte izatea, ez da inoiz izan duela hamarkada batzuk arte.

• Maila politikoan: Argi dago honek eragin politikoak dituela. Besteak beste: Obsesio sexual konpultsiboan sakontzea (soilik produktu kapitalista) koadro militanteengan eta sexuan zentralizatutako bizitza eredu bat politikoki erradikal bezala erakustea (plazerez desobeditu, gora ligoteo askea (sic!).), sarritan feminismoaren kontzeptuarekin erlazionatutako obsesio sexuala, jatorrian zerikusi handia zuena emakumearen emantzipazio politikoarekin, iraultza komunistaren kontzeptu orokorraren baitan ulertuta, eta “emakumearen emantzipazioa” festa kapitalistaren bizitza ereduarekin edo kapitalismoarekin orokorrean inongo zerikusirik gabe, ezinezkoa den zerbait. Beste alde batetik, etsi-etsian eraso sexistak amaitzeko egindako saiakerak festa kapitalisten testuinguruan, hori absurdua delarik, sagarrondo batetik udareak espero izatea bezala, eta ez sagarrak. Festa kapitalista esentzialki biolentzia matxista eragiten duen testuinguru bat da, pertsonek sozializazio kapitalistaren prozesuan jasotako zabor guztia kanporatzen dute barrutik, eta emaitzei aurre egitea espero da kausak eragiten diren bitartean, hori zentzugabea izanik.

Manifestu gehiago eginagatik, pankarta gehiago jarriagatik, autodefentsa unitateak antolatuagatik, festa kapitalista akritikoki sustatzen jarraitzen den bitartean, obsesio sexualean oinarritutako eredua elikatuz, kontratuzko moral sexual indibidualistan, edozein motatako estupefazienteen kontsumo neurrigabean, gerra sozialean eta bi generoen baboseoan, etika berekoi eta nartzizistan, musikan eta eduki kultural sexistetan, eta psikologikoki ezegonkortuta eta indargabe dagoen langileriaren ikaragarrizko metaketak barbarie kapitalistaren aurrean barrenak askatzea bilatu nahian, erabat ezinezkoa da aurre egitea eraso sexistei, irain sexistei, biolentzia matxistari, ezinezkoa den bezala bizi dugun gerra sozial guztiari aurre egitea espazio hauetan.

Baina nola ulertu hau gure herrialdeko klase borrokaren egungo testuingurua ulertu gabe?

Azken inkestek bagenekiena erakusten dute: euskal gazteriaren %15ak soilik dauka gaitasuna gurasoen etxetik irteteko, eta tendentzia erakusten du talde txiki hori oraindik txikiagotzen joango dela etengabe. Baina kontuz, ez dira nerabeen datuak, baizik eta 18 eta 25 urte arteko bataz bestekoak! Praktikan esan daiteke hainbat belaunaldiri jada etxebizitza bat izateko aukera ezerezean gelditu zaiela. Ospatzeko eta festaz festa egoteko arrazoia uda osoan zehar, urte osoan, gerra egin beharrean. Adin-tarte horretako 281.082 “gazte” gurasoen etxean bizi dira. 86.325 etxebizitza huts (datu guztia EAEkoak dira, abuztukoak, Nafarroan antzekoak). “Gazteak”, bitartean, (44 urtera iristen direnak) festarako antolatzen dira, eta ez klase borrokarako.

Enpresariak gazteetaz kexu dira ez dietelako kasurik egiten: http://www.elcorreo.com/bizkaia/economia/201608/12/jovenes-entienden-quieren-empresarios-20160812004251.html

Baina errealitatean pasatzen dena zera da, kasu egiten badute, soldata miserable batengatik izango dela (parrandan ateratzeko justukoa), horiek patronalaren aitzakiak dira ez delako gai lana emateko, modu prekarioan ere, biztanleriaren gehiengoari, nahiz eta batzuek gazteriaren langabezi tasa ehuneko hogehita seikoa dela esaten duten. Datuek errealitatea ezkutatzen dute: lanak bizitzarako bermea ematen duela diote, era berean, klase sumisioa izanik; baina, hori, jada eskaintza bat ez da belaunaldi berrientzat, Kapitalak ezin baitu bere barne dinamika mantendu.

Soldata familiar arruntak (soldata termino marxistetan) aldaketak jasan ditu; orain familiako langile zaharrak, berrogehita hamar urtedun aitak, eta ez betiko gizon heldua, dira familia langilea mantentzen dutenak (askotan kontzeptu ekonomiko hori anaiekin elkarbanatuta, etab… lanik eta prestaziorik gabe geratzen doazenak adin jakin batetik aurrera, horrela, familia langile guztien aurrezkiak gutxitzen doaz eta epe laburrean oso gaizki egongo da kontua). Kabroiak bezala eta txintik esan gabe lan egitera behartuta dauden zahar hauek, familia askorentzat ezinbesteko babesa dira amildegitik ez erortzeko, lana mantentzen duten bitartean (gehienetan kapitalistarentzat errentagarri baldin bada) orokorrean zor estataletik enpresei emandako laguntzak jasoz (eta jada hasi dira finantzazio aukera horiek agortzen), edo estatuko fikziozko diruaren bidez mantendutako funtzionarioen postuak.

Bizirik mantentzeko, familiak, hala ere, berrogehita hamar urteko amen lan prekarizatuaren aportazioa behar du, lan kapitalistarengandik ondo xurgatuak, rock and rollaren belaunaldiaren eta “ordaindu gabeko lanaren” kontuari egindako kritika feministaren ondoren. Aipatutako feminismo erreformistak, fase neoliberalean finantzazio ezezaguneko ONG-ek sustatutakoa, ondo ordaindutako irakasle europear eta yanki progreek teorizatua, eta ONUk eta emakumearentzako promozioaren institutuak (INSTRAW) koordinatua 1975etik, amaigabeko politika interbentzionista estatalekin, azkenean familia langileek eros-ahalmen gutxiago izatea lortu du gizon helduak bakarrik lan egiten zuenean baino (fase toyotistan irabaziak mantentzearen arrazoietako bat, orain lur jota dagoena, izan ere, soldata berdinagatik, orain bi pertsonek egiten dute lan, batek egin beharrean); hau da, orain familien eros-ahalmen txikiagoa dute bi soldata familiarrekin (eta normalean gizonaren kontrolpean jarraitzen du). Feminismo erreformista horrek (adiera zientifikoa “ekonomia feminista” klasikoa) emakumeek (duela pare bat hamarkadetatik) lan bikoitza egitea lortu du (etxean eta etxetik kanpo), eta, gainera, hori gutxi ez eta zentro inperialistetako familia langileen zati handi bat desegituratzea lortu du, jendetza babes ekonomiko eta sozialik gabe utziz, eta datuei begiratuz gero, inondik inora ere, biolentzia matxista edozein formatan murriztea lortu gabe, ezta gizonak ekonomia familiarraren gainean duen kontrola. Beraz, generoaren arazoa ez da soldataren baitakoa, baizik eta irabazi kapitalistak (klase borrokak) soldatarekiko duen harremanaren baitakoa. Hau da, genero zapalkuntza klase zapalkuntzaren parte da, baina hori irrifartsu ezkutatzen jarraitzen da.

Gazteek, berriz, lan prekarizatu bat aurkitzen dute, festaren disziplinara subordinatutakoa, baina ezin dute ekonomia familiarrean ekarpen handirik egin, alderantziz, gutxienez, familiako ekonomiak izango lituzkeen gastuak arintzen dituzte beren festarako disziplina ordaintzeko. Festa kapitalista gazte subjektibitatearen eredu bezala, egungo ordena eta etsaiaren klase boterea mantentzeko giltzarria.

Bitartean, beraiek irrifarre egin eta orgia sexuala sustatzen dute, gizartearen irudi pornografikoa eta psikodelia eta gazteriaren estetika drogazalea beren komunikabideetatik, beren interbentzio politiko estataletatik, polizialetatik, hezkuntzatik, kulturatik; era berean,  erradikalitatearen irudia sustatzen dute, erradikalitate erreala ezabatuz, klase borroka ezabatuz, eta hori guztia ordena mantentzeko forma merkeena delako egiten dute, bisibilitate sozialetik klase zapaldu bezala ezabatzeko, eta, gainera, emaitza onak ematen dituelako.

Gure etsaiak, bizitza izorratzen digutenak, gure harreman pertsonalak, gure kultura eredua, edo gure jai eredua autodeterminatzeko eskubidea kentzen digutenak; familia eskubidea kendu digutenak edozein delarik bere forma, seme-alabak izateko plazerra kendu digutenak gaitasun ekonomiko edo interbentzio politiko ezagatik, etxebizitza ukatu digutenak, lurraldea suntsitu digutenak, beren hizkuntza ikasarazi digutenak, geure artean etsaitu gaituztenak, haur langileoi infantzia izorratu digutenak beren kartzeletan, torturatu eta sarraskitu gaituztenak, eta gure esperantza politikoak deuseztatuz umiliatu gaituztenak. Haiek, gustu handiz egongo dira zuei begira aste honetan Bilbon, egunero, biharamunaren aurka, politikakeriak eztabaidatzen eta gazte borrokalariaren ikurra goian mantentzen duzuen bitartean.

Idazten abileziye iñoiz euki ezdiñaten arren, musikiekiko nere zaletasune, ta jendiek ezautuko eztun talde bat ezautzea ematiek emateiten pozak erakarrite, atal berri honi hasierie ematea bultza natxink. Sayauko naunk, noizien behin jendiek ezezagun izengoun talden bat ezagutarazten, eo intentatzen behintzet. Lelengo atal hontako, Kontu Lepo irratiyen lenengo programan hitzein zan taldiez idatzikoizuet, Signaculum Virginitatis taldiez hain zuzen. Taldien historiyez gain, beayen maketie ta KK91 maketan sartu zituben bi kantuek jarrikoitxiñat, interesatze bazaitzue deskargau ahal izeteko.
Segi letzen!

Festak pasatuta, Ramon Etxezarreta herrikideak Diario Vasco egunkarian argitaraturiko A Manadas zutabea eta Uztarria herri aldizkariko 207. zenbakian argitaraturiko Manadak, saldoak artikulua direla eta, geure burua hainbat balorazio eta hausnarketa egin beharrean ikusi dugu. Testu hau horren emaitza da.

Hasteko, Urrestillako Festa Batzordeko kideok hainbat hausnarketa eta eztabaida emateko beharra dugula ikusarazi digu festetan jazo den gertaera horrek. Orain arte, kudeaketa hutsera bideratu den eragile bat izan da gurea, festen formari eta egitarauaren oparotasunari erreparatu diona batik bat, festetan plazaratzen genuen edukiari garrantzia handirik eman gabe jardun duena. Gertaerok erakutsi digute gure herriko festa eremua ez dela jendartetik kanpo dagoen festa eremu bat, ez dela festa eremu neutro bat, eta, ondorioz, erabaki batzuk hartu beharrean gaudela. Festa hauetan sentitu dugun baliabide faltak hausnarketa sakon bat egitera garamatza, aurtengoan hartu ditugun norbanako erabakien ordez, guztion artean eztabaidatuko ditugun erabaki kolektiboak adostea ekarriko duten hausnarketetara.

Alde batetik, zure testuetan darabiltzazun konparazioen onartezintasuna azpimarratu nahi dugu, Ramon. Ez dugu onartuko gure jardunak Europan azken mendeetan izan ditugun “kataklismo kriminalen bezperetako jokamoldeak” direla esatea; ez dugu onartuko gure jarduna holokaustoarekin konparatzea; ez dugu onartuko, gure jardunaren bidez, sexu eraso bat ez salatzea bultzatzen dugunik egoztea; eta, azkenik, ez dugu onartuko gure jarduna guztiok ezagutzen dugun Manada izeneko boskote nazkagarriarekin alderatzea.

Bestetik, testuetan zehar jorratu duzuna baldintzatzen ez badu ere, ohar bat eman beharrean gaude. Ondo egiten duzu testuaren hasieran omen partikula erabiltzearekin, ez baitzabiltza erabat zuzen zure jardunean eta hainbat kasu nahasten baitituzu. Informazio ona omen testu onen oinarri. Hala ere, esan beharra dugu, zuri beste hainbat gauzak sortzen dizuten asaldura, guri zure testuetan justizia formalari egiten diozun apologiak eta ematen diozun zilegitasunak sortzen digula. Zuretzat, justizia formalaren bidez kondenatu ez denak, zilegitasuna du kalean nahieran ibiltzeko. “Me niego a aceptar que la justicia es una utopía, un imposible“, diozu; zoritxarrez edo zorionez, ordea, justiziak ez dio zure pentsamenduei edo onarpenei erantzuten, ez dio zuk onarekiko edo txarrarekiko dituzun kontzepzioei erantzuten. Ondotxo dakigu justizia formalaren atzean gure eskuetatik alde egiten duen zerbait dagoela. Guk, elkartasunezko eta askea izango den jai eremu bat egiten dihardugunok, zuk justiziarekiko duzun ulerkerarekin ez dugu bat egiten, eta jai eremu aske eta parekidea izan dezagun beharrezkoak diren neurriak hartuko ditugu. Festen lehen egunean egin genuen elkarretaratzean eta festetan zehar zintzilikatuta egon diren aldarrietan berresten gara, eta ozen diogu ez dugula ez erasorik ezta erasotzailerik onartzen ez gure jaietan, ez inon!

Azkenik, Ramon, gogorarazi nahi genizuke, ondotxo dakizula nor garen eta non gauden, non biltzen garen, zein etxetakoak garen eta noren seme-alabak, ilobak edota bilobak garen. Beraz, eskertuko genizuke, komunikabideetan gure izena zikindu ordez, gugana etorri eta eztabaidatzea.

Podcast honetan 80. hamarkadan Azpeitia eta Azkoitian martxan izan zen Kakaflash irratiko kide bat elkarrizketatu dugu, Kontu Lepo webguneari errepasoa egin diogu, herria aztindu duten azken albisteekin batera eta azkenik Kantu Lepo atalean Kakaflash irratiak argitaratutako maketari eta garaiko herriko panorama musikalari bota diogu begirada eta belarria.

Iepa jente!

Gaurko hontan gure herriko apologista burges batek Vocento taldeko egunkari baten idatzi dun artikulue aztertuko det, eduki aldetik bere diskurtso konfuso horrek esan nahi duna garbi utzi ahal izeteko erramientak eskaintzeko asmoz.
Gure launen zutabetxo konfusue “parece ser” batekin haste zaigu, tabernan o aitu dun nunbaiteko festatan gertau ahal izen dan gertakari posible bat azaltzen hastealaik. Beak azaltzeitun gertakariyen zehaztasunen asuntue albo batea utziko deu (ya que solo parece ser), ta bere mezuen eduki politikue azaleratzeben zitai emangoiou garrantziye.

Segi letzen!

Orrazirik gabeko lamia naiz ni. Hau nire aurreneko kolaborazioa da. Lamiak haserretu egiten omen dira orraziak kentzen badizkiete. Niri ere orrazia lapurtuko zidaten, antza. Haserre egoteko motiborik badut, behintzat. Kontu Lepora nola iritsi naizen kontatzen hasi ninteke, baina gaur nahiago dut beste bide (tour) baten inguruan hitz egin. Izan
ere, Azpeitiak aukera asko ematen ditu Cool Tour-a (kul tur-a) egiteko.

Azpeitiko Kul Turra egin nahi baduzu hainbat bide har ditzakezu, Azpeitiak Experience asko eskaintzen dituelako . Turismoa eta kultura eskutik doazelako zenbait pertsonen ahotan.

Hasteko, Inaziotar Bidea aukera dezakezu. Duela ia 500 urte inguru, 1522. urtean, Loiolako Inazio gure patroi handiak Azpeititik Kataluniara egin zuen bidea da hori.

Segi letzen!

Gaurkoan hausnarketa labur batekin natorkizue blog- era, presaren presaz nahiko nukeen besteko analisi politikorako aukerarik ez baitut izan. Dimentsio sozial bat duten edota horren bidean sortu diren mugimendu politikoetan- izan ezkerreko zein eskuinekoak, iraultzaileak ala bestelakoak- garrantzia berezia duten hiru kontzeptu tratatuko ditut, horretarako Gramsci politikari eta teorialari sardiniarrak bere kartzelako kaieretan buruturiko hausnarketa labur batzuk plazaratuz. Burokrazia, sektarismoa eta denbora sozial eta honenbestez politikoen gaineko hausnarketak mahai- gaineratzen saiatuko naiz. Segi letzen!

Goizero moduan lanean, irratia piztuta, neure zereginak nola hala betetzen ari nintzen astelehenean. Euskadi Irratia entzun ohi dugu lantokian eta han ari ziren betiko tertuliano aspergarriak Gure Esku Dagoren giza katea gora eta Altsasuko auziaren proportzionaltasunik eza behera. Nork erabakitzeko eskubidea zabalago defendatuko, nork justizia ozenago aldarrikatuko, nor demokratago. Nazkatuta, irrati katea aldatu eta Arrate Irratia jarri nuen. Meza ari zen han, berriz; meza santua.

Segi letzen!